تحلیل هندسی و جنبشی گسلهای محدودکننده درونهشته ‏‎inliner‎‏ گلپایگان-موته

درونهشته گلپایگان-موته بصورت نوار باریک و منحنی وار به طول تقریبی 70کیلومتر و پهنای 2 تا 7کیلومتر در انتهای شمال خاوری پهنه تکتونیکی سنندج-سیرجان قرار گرفته و سنگهای واقع شده در آن سه مرحله دگرریختی و دو حادثه دگرگونی ناحیه ای را پشت سر گذاشته اند. این ساختار با روند شمال خاوری-جنوب باختری توسط یک سری گسلهای اصلی در راستای عمود بر روند عمومی پهنه سنندج-سیرجان در کنار سنگهای جوانتر جا گرفته است. سازوکار این گسلها معکوس با مولفه چپ بر می باشد. علاوه بر این گسلها سه دسته گسل جوانتر باعث تغییر روند و جابجایی در امتداد این درونهشته شده است، که از میان آنها دسته گسلهای با روند شمال باختری-جنوب خاوری بیشترین تاثیر را داشته اند، بطوریکه موفولوژی کنونی درونهشته گلپایگان-موته متاثر از فعالیت این گسلها می باشد.دگرریختی مرحله اول که با دگرگونی در حد رخساره شیست سبز-آمفیبولیت همراه می باشد، باعث تشکیل لایه بندی ترکیبی و برگوارگی نسل اول گردیده است. روند ساختاری دومین مرحله دگرریختی که همراستا با فابریک غالب پهنه سنندج-سیرجان بوده باعث توسعه ساختارهای میلونیتی و نیز گسترش برگواره گردیده است، ولی دگرریختی سوم در این ناحیه ارتباط زایشی با گسلهای محدودکننده درونهشته را نشان می دهد. چین خوردگی متاثر از این مرحله دگرریختی در محدوده گسلهای محاط کننده درونهشته ، با روند مغایر با دو مرحله قبلی و در راستای شمال خاوری-جنوب باختری است. شکل گیری اولیه درونهشته گلپایگان-موته با روند شمال خاوری-جنوب باختری با ایجاد تکتونیک کششی در گسلهای همسو با جهت فشارش که احتمالا خاستگاه پی سنگی دارند و بوجود آمدن هورست و گرابن های حاصل از برخورد پلاتفرم عربی با پهنه سنندج-سیرجان بوده است، تغییر شکلهای بعدی تحت تاثیر رژیم ترافشارشی راست بر حاکم بر پهنه سنندج-سیرجان سبب شده تا سازوکار گسلهای محدودکننده درونهشته گلپایگان-موته از عملکرد عادی با چرخش به راستای غیرهمسو(معکوس با مولفه چپ بر) تغییر پیدا کند.